بنفش آهسته

بلند شدم و دیدم همه جا تاریکه و تموم خونه در ظلمات و سکوت فرو رفته. هیشکی خونه نبود. حس غریبی گرفتم ازین تاریکی غروب. عصبانی ازین که هنوز بهتر نشده بودم از تختم پایین اومدم رفتم توی‌هال ، چراغ رو روشن کردم. رفتم آشپزخونه ام کتری رو پُر کردم و برای دمنوشِ به لیمو گذاشتم روی شعله.

امشب وقتی از پسِ خستگی روز توی اتاقم به تاجِ تخت تکیه داده بودم و داشتم کتاب تحلیل شعر نیما رو می‌خوندم ؛ اونجا که به جایگاه درختان در شعر نیما می‌پردازه ، با خودم گفتم پس بی دلیل نیست که در ضمیر ناخودآگاهم وقتی یادِ نیما یوشیج میفتم، همیشه می‌بینمش که داره در جنگلی مه آلود قدم می‌زنه. شعر نیما پُر هست از نام‌های زیبای درختان..

اگر معلم بودم حتما به دانش آموزانم خوب یاد می‌دادم که سوال کنند. این که بعد تدریس درس جدید هیچ سوالی برای دانش آموز پیش نمی‌آید عجیب است! آن هم در کلاس‌های مجازی که تمام مفاهیم و مباحث درس را نمی‌توان کامل انعکاس داد. به دانش آموزانم یاد می‌دادم که در تمام طول عمر خود هر گاه ابهامی‌برایشان پیش آمد ، آن همه سوالِ بی جواب را در ذهن خود انباشه نکنند. و اجازه ندهند که خجالت و کمرویی و ترس ، آن‌ها را از یادگیری و آگاهی دور کند.
وقتی معلم می‌گوید سوالی ندارید؟ هیچ پاسخی نمی‌گیرد! در حالی که اگر همان لحظه از نکته‌های ظریف درس بپرسد ، نود درصد آن‌ها خواهند گفت نمی‌دانم.
همیشه سعی کرده ام به پسرم از همان ابتدای خردسالی اش یاد بدهم هر گاه سوالی برایش پیش آمد بپرسد. سوال و پرسش ذهن را به چالش فکری و اندیشدن وا می‌دارد که پیش زمینه‌ی دانایی بیشتر است.

من
شاعرِ همین ایامِ پُر عبارت‌ام.
مرا این همه حرف،
مرا این همه دروغ،
مرا حرف و دروغِ این همه کهنگی کُشته است.

تلخیِ این بند از نمایشنامه‌ی « دست آخر » نوشتۀ ساموئل بکت ، اونقدر برام آشنا بود که می‌خواست گریه ام بگیره. دردی همراه با خشم به قلبم چنگ انداخت. شاید فقط من عمیق می‌فهمم که توی این گفتگوی ساده چه دردی نهفته. یه بارِ دیگه می‌خونمش و بهم می‌ریزم..

* صبح کارام که تموم شد ، نشستم استراحت کنم ' دست آخر ' رو باز کردم ادامه اش رو بخونم ؛ نیم ساعت بعدش متوجه شدم وسط نمایشنامه‌ی بکت خوابم برده..

بسیارند کسانی
که نخست می‌ میرند
اما سال‌ها بعد
به خاکشان می‌ سپارند.

اولین انتخابم برای سریال تاج The Crown 2016 علاقه ام به بازیِ ونسا کربی بود. این سریال تاریخی به کارگردانیِ پیتر مورگان ، به زندگی ملکه الیزابت دوم می‌پردازه. تازه فصل اول رو شروع کردم. دیشب قسمت هفتم رو دیدم ، از حرکت هوشمندانه‌ی لی لی بت لذت بردم و امشب قسمت هشتم رو دیدم که فوق العاده بود. ونسا در این قسمت در نقش مارگارت بی نظیر بود و چقدر خندیدم. انتخابِ کلر فوی در نقش ملکه الیزابت رو دوست ندارم اما از شخصیتِ شوخ طبع فیلیپ خوشم میاد.

کلاس‌های آنلاین هر روزِ پسرم تموم وقتم رو می‌گیره. و واقعا مثل اینه که ما معلمِ بچه‌ها شدیم‌. بعضی مادران تاب نمیارن و توی گروه باهم جر و بحث می‌کنند و معلم رو هم عصبانی کرده به بحث می‌کشانند که خیلی متاسف میشم برای این رفتارها. هیچ وقت از گروه‌های مجازیِ تلگرام و اینستا و واتساپ خوشم نیومده ؛ به خاطر همین رفتارهای سطحی و سبُک که ازشون می‌بینم. اینم اولین باره به خاطر پسرم ناچار شدم توی یه گروه بمونم. بودن در گروه‌ها مدیریت زمان رو ناخودآگاه از بین می‌بره و دوست ندارم. از خستگی سرم خیلی درد می‌کنه دلم یه برش کیک سیب با یه فنجان چای تازه دم می‌خواد.